შავი და თეთრი

     ერთერთი სექტემბერი. დაახლოებით 20:00. გრძელ გზაზე ავტოსტოპისას აბაშაში აღმოვჩნდი. იმ საღამოს სენაკში უნდა ჩავსულიყავი. საკმაოდ ბევრი მანქანის გამოცვლა მომიწია, თუმცა აბაშამდე მაინც ძალიან ადვილად ჩავაღწიე.   კიდევ  13  კილომეტრიც და სენაკში ვიქნებოდი.  

   20:10 > 20:20 > 20:35 > 20:55 > 21:30 > 22:20.

   ვიძაბები > ვღიზიანდები > ვბრაზდები > ვცოფდები > ვიფურთხები > ვიგინები.

ჩვეულებრივი მოძრაობაა, ჩვეულებრივი ადგილია ტრასაზე, მეც ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ, ვისაც მთელი დღე ჩვეულებრივად უჩერებდნენ, ჩვეულებრივად გამოვიყურები და ორ საათზე მეტი ხნის განმავლობაში არავინ არ გამიჩერა, თუნდაც სხვაგან მიმავალმა, თუნდაც სამარშუტომ. აბაშიდან მაშინათვე რომ წავსულიყავი, ამასობაში სენაკში ფეხითაც ჩავიდოდი. როგორც მოულოდნელადაც დამატყდა ეს ამბავი დღის ბოლოს, ასევე მოულოდნელად გამიჩერა ერთმა ბიჭმა ცარიელი მანქანით და გამიყოლა. უზომოდ მიხაროდა, თან მიკვირდა - რატომ გამიჩერა? აკი აღარავინ არ მიჩერებდა... თან მძღოლის მიმართ მადლიერების გამოხატვის ფორმებს ვეძებდი. მე, ღამე, სენაკის გზა, არეული ფიქრები და ოპელი.

     ეს ამბავი შედარებით უფრო დიდი ხნის წინ მოხდა. რამდენადაც მახსოვს, ნატახტარიდან მცხეთაში მივდიოდი. ვინც გამიჩერა, თბილისში მიდიოდა. ჩაჯდომის და დაძვრის მერე ერთ-ორ უწყინარ კითხვაზე მძღოლისგან პასუხად სრული დუმილი ან, უკეთეს შემთხვევაში, გაუგებარი „ჰუუმმმმ“ რომ მივიღე, უკვე გასაგები იყო - სასიამოვნო მგზავრობების ჰიპოთეტური სიის ქვედა ნაწილთან მქონდა საქმე. სუბიექტურად გაიწელა, თორმე გზა შორი არ იყო. სულ რამდენიმე კილომეტრში, მცხეთის გადასახვევთან უნდა ჩამოვსულიყავი, რაკი თბილისისკენ მიმავალი მთავარი გზა მცხეთაში არ შედიოდა. ამასობაში, ყურადღება იმასაც მივაქციე, მძღოლის სახე გარემოში ზოგადი ანტიპათიის გარდა, გარკვეული რაოდენობით ალკოჰოლსაც რომ გამოასხივებდა, რაც, სხვათა შორის, მანქანასაც ეტყობოდა. დაძაბული ვიჯექი და ველოდებოდი კიდევ რამდენიმე წუთის გასვლას, სანამ ნანატრ გადასახვევთან ჩამოვიდოდი. როგორ, არ ვიცი, მაგრამ თან იმასაც ვცდილობდი, მძღოლის შავბნელი განწყობა არ გადამდებოდა - სარეცხი საშუალებები გუნება-განწყობილებისთვის თან არ მქონდა.

     სენაკის გზა: აბაშიდან მალევე, რამდენიმე კილომეტრის გავლის შემდეგ, გზაზე კიდევ ერთი ბიჭი გამოჩნდა - ისიც ავტოსტოპით მიდიოდა სადღაც. ამან კი, ვინც მე ჩამისვა, ვითომც არაფერი, ჩაუარა და არ გაუჩერა.  

     მცხეთის გზა: გადასახვევს მივუახლოვდით თუ არა, ის იყო, უნდა მეთქვა, „აქ ჩამოვალ“-მეთქი, რომ მძღოლმა, თავის ამ უკიდურესად მოღუშულ სახეში ოდნავი ცვლილების გარეშე, თბილისის (თავისი) გზიდან მცხეთისკენ გადაუხვია, და ბოლო მოსახვევამდე მიმიყვანა.